خبر مرگ رابین ویلیامز که مدت کوتاهی از ان گذشته باعث شد، یادی از فیلم دوست داشتنی انجمن شاعران مرده به کارگردانی پیتر ویر و بازی درخشان رابین ویلیامز کنم .
قواعد کلیشه ای نظام های اموزشی و ارزش های تعریف شده ای که به طور پیش فرض موفقیت را برای انسان ها در قالب های خاصی در نظر می گیرد از جمله نکاتی هست که به خوبی در فیلم انجمن شاعران مرده مورد نقد و تحلیل هنرمندانه قرار می گیرد.
دانش اموزان جوان یک مدرسه شبانه روزی با دو نوع سبک و نگاه به زندگی اشنا می شوند زاویه دید مدیر این مدرسه که با نگاهی خط کشی شده فقط به قوانین خشک سنتی اعتقاد دارد و موفقیت را در رضایت والدین و امار پذیرش دانش اموزان در دانشگاه های معتبر می سنجد و زاویه دید معلمی که نقش او را ویلیامز بازی کرده و قصد دارد بچه ها را نه فقط برای ورود به دانشگاه که برای ورود به عرصه های مختلف زندگی اماده کند.
هوشمندی پیتر ویر در فضاسازی های متناسب با روایت داستان و شخصیت پردازی های درست با وجود زیاد بودن تعداد کارکترها به نظرم جالب هستند ،دانش اموزانی که حرف های معلمشان (ویلیامز )به دلشان نشسته، ارام ارام راه خودشان را پیدا می کنند و یاد می گیرند که مهمتر از دانشی که در مدرسه به ان ها اموزش می دهند باید به قول دیالوگی از خود فیلم «راه رفتن خودشان را تمرین کنند» فکر کنند و مسائل را نه فقط از یک زاویه دید کلیشه ای که از زوایای مختلفی نگاه کنند .
اخراج این معلم متفاوت از مدرسه، کنایه ای است به نمایش قدرتمندی نگاه کلیشه ای که تحمل نگاه متفاوت را در کنار خود ندارد ولی سکانس پایانی انجمن شاعران مرده یکی از شاعرانه های سینما را خلق می کند .
در حالی که ویلیامز از مدرسه اخراج می شود ولی دانش اموزانی که درس خوب دیدن را از او یاد گرفتند روی نیمکت ها می ایستند تا او را مثل یک قهرمان بدرقه کنند.
در حالی که ویلیامز از مدرسه اخراج می شود ولی دانش اموزانی که درس خوب دیدن را از او یاد گرفتند روی نیمکت ها می ایستند تا او را مثل یک قهرمان بدرقه کنند.
انجمن شاعران مرده در ستایش انسان به معنای فردی که قدرت انتخاب و تفکر دارد،در ستایش ایمان به ارزوها و رویاها و ارزش بخشی به زندگی یکی از اثار ماندگار تاریخ سینما به حساب می اید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر