پاییز

پاییز هم از راه رسید ،فصل برگ های زرد ،فصل باران ،فصل شاعرانه های رویایی ...

عکس ها انتخابی هستند و متاسفانه نام عکاس این تصویرها را نمی دانستم تا ذکر کنم.

جاده زندگی

این روزها همه جا از زیاد شدن سرعت زندگی حرف می زنند ،تفاوت میان سبک زندگی انسان مدرن با نسل های گذشته همیشه به این قضاوت می رسد که ادم ها امروزه با ارامش کمتری زندگی می کنند،هر نسلی با نگاه  سرزنش امیزی نسل های بعدی  را نگاه می کند و از دوران خودشان به  اسم دوره ی طلایی یاد می کنند ،هر چند رفاه انسان در زندگی به نسبت گذشته رو به بهبود بوده و هست .

تعریف ارامش در زندگی شاید یکی از چالش های بشردیروز و امروز است ولی نوع نگاه انسان امروزی تعریف جدیدی از ارامش را ارائه می دهد ،با این که این تعریف از ارامش جای نقد و تحلیل زیادی دارد ولی به نوعی همه ی ما درگیر ان شدیم و به ان عادت کردیم .

به نظرم ارامش یک احساس درونی هست و شاید در میان انبوهی از فریاد و هیاهو بتوان به ان  رسید و شاید در سکون و سکوت مطلق هم فرسنگ ها از ارامش دور بود .

در مسیر جاده زندگی این فراز و نشیب ها هستند که زیبایی جاده را به ما نشان می دهند ، شاید توی یک دوره زمانی صد ساله از کودکی که همین لحظه متولد شده تا سالمندترین ادمی که روی این کره خاکی زندگیش را می گذراند از این دنیا خواهند رفت، ولی به قول مارکز شاید حسرت واقعی را ان روزی می خوریم که ببینیم به اندازه سن و سالمان زندگی نکرده باشیم...

متاسفانه نام عکاس این تصویر انتخابی برای مطلبم را نمی دانستم تا ذکر کنم.

یک لحظه

دیروز  اتفاقی این عکس را گرفتم،درختانی که  رو به اسمان در حرکت هستند،یاد این شعر به یاد ماندنی سهراب سپهری افتادم .

«هر کجا هستم باشم            اسمان مال من است    پنجره ،فکر، هوا،عشق، زمین مال من است 

چه اهمیت دارد       گاه اگر می رویند قارچ های غربت ...»

نگاهی به فیلم انجمن شاعران مرده (Dead poets society)

خبر مرگ رابین ویلیامز  که مدت کوتاهی از ان گذشته باعث شد، یادی از  فیلم دوست داشتنی انجمن شاعران مرده به کارگردانی پیتر ویر و بازی درخشان رابین ویلیامز کنم .

قواعد کلیشه ای نظام های اموزشی و ارزش های تعریف شده ای که به طور پیش فرض موفقیت را برای انسان ها در قالب های خاصی در نظر می گیرد از جمله نکاتی هست که به خوبی در فیلم انجمن شاعران مرده مورد نقد و تحلیل هنرمندانه قرار می گیرد.

دانش اموزان جوان یک مدرسه شبانه روزی با دو نوع سبک و نگاه به زندگی اشنا می شوند زاویه دید مدیر این مدرسه که با نگاهی خط کشی شده فقط به قوانین خشک سنتی اعتقاد دارد و موفقیت را در رضایت والدین و امار پذیرش دانش اموزان در دانشگاه های معتبر می سنجد و زاویه دید معلمی که نقش او را ویلیامز بازی کرده و قصد دارد بچه ها را نه فقط برای ورود به دانشگاه که برای ورود به عرصه های مختلف زندگی اماده کند.

هوشمندی پیتر ویر در فضاسازی های متناسب با روایت داستان و شخصیت پردازی های درست با وجود زیاد بودن تعداد کارکترها به نظرم جالب هستند ،دانش اموزانی که حرف های معلمشان (ویلیامز )به دلشان نشسته، ارام ارام راه خودشان را پیدا می کنند و یاد می گیرند که مهمتر از دانشی که در مدرسه به ان ها اموزش می دهند باید به قول دیالوگی از خود فیلم «راه رفتن خودشان را تمرین کنند» فکر کنند و مسائل را نه فقط از یک زاویه دید کلیشه ای که از زوایای مختلفی نگاه کنند .

اخراج این معلم متفاوت از مدرسه، کنایه ای است به نمایش  قدرتمندی نگاه کلیشه ای که تحمل نگاه متفاوت را در کنار خود ندارد ولی سکانس پایانی انجمن شاعران مرده یکی از شاعرانه های سینما را خلق می کند .

در حالی که ویلیامز از مدرسه اخراج می شود ولی دانش اموزانی که درس خوب دیدن را از او یاد گرفتند روی نیمکت ها می ایستند تا او را مثل یک قهرمان بدرقه کنند.

انجمن شاعران مرده در ستایش انسان به معنای فردی که قدرت انتخاب و تفکر دارد،در ستایش ایمان به ارزوها و رویاها و ارزش بخشی به زندگی یکی از اثار ماندگار تاریخ سینما به حساب می اید.