عکس ها روایت عجیبی دارند،توی بیشترمواقع مهم زندگی،لنز دوربین عکاسی برای ثبت لحظه ها حضور دارد،یاد حلقه های فیلم دوازده ، بیست و چهار و سی و شش تایی دوربین های انالوگ افتادم که با وجود محدودیت در تعداد عکس و مشکلات خاص حساسیت های نوری چه منزلت خاصی برای گرفتن یک عکس نسبت به امروز وجود داشت .
عکس ها با خودشان جادوی عجیبی دارند،شاید حتی در واقع کلمات در ادبیات هم به نوعی عکس هایی باشند که در ذهنمان می سازیم، مثل قاب های عکسی که پشت سر هم فیلم را به وجود می اورند .
البوم های قدیمی عکس ها هنوز هم حس خاطره های دور را به یادم می اورند،عکس های تک نفره عکس های مراسم های خاص مثل جشن تولد،عکس مسافرت ها و... پشت نویسی عکس ها هم طعم شیرینی داشت،برای به خاطر اوردن سالی که هر عکس گرفته شده بود .
این روزها لنز دوربین های دیجیتال همه جا دیده می شود،موبایل ها تبدیل به دوربین های عکاسی شدند و هر چند ماه یک دفعه کیفیت پیکسلی مدل های جدید بالا و بالاتر می رود،مسابقه ای بین برند های مختلف که ادامه دارد.
عکس ها از البوم های قدیمی خانه ها بیرون امدند و توی شبکه های اجتماعی به اشترک گذاشته می شوند،گرفتن عکس های سلفی رواج پیدا کرده و عکس ها همه جا حضور دارند.
گاهی به عکس هایی فکر می کنم که هرگز گرفته نشدند،خاطره های تلخ و شیرینی که بدون حضور لنز دوربین توی ذهنم ثبت شدند،خاطره هایی سیاه و سفید یا با تک رنگ هایی اشنا،خاطره هایی با رنگ های گرم یا سرد ...
و همین طور گاهی عکس هایی هم هستند از خیال ها،رویاها ،تصویرهای ذهنی که هرگز جلوی لنز هیچ دوربینی نبودند و ما ان ها را توی ذهنمان خلق می کنیم .
به نظرم عکس هایی که گرفته می شوند فقط بخش بسیار کوچکی از حقیقت را بازگو می کنند.
دنیای عکس های گرفته نشده خیلی بزرگتر از عکس هایی است که لنز دوربین ها می گیرند ولی بااین وجود دنیای عکس ها دوست داشتنی و خیره کننده هست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر