چند
ساعتی به شروع سال نو باقی مانده و به نظرم زمزمه ی بخش هایی از شعری دلنشین اثر سهراب سپهری
خالی از لطف نیست.
«مانده تا برف زمین اب شود مانده تا بسته شود این همه نیلوفر وارونه ی چتر
ناتمام است درخت زیر برف است تمنای شنا کردن کاغذ در باد...
مانده تا سینی ما پر شود از صحبت سنبوسه و عید
در هوایی که نه افزایش یک ساقه طنینی دارد و نه اواز پری می رسد از روزن منظومه برف
تشنه ی زمزمه ام ...»
نام عکاس این تصویر انتخابی برای مطلبم را نمی دانستم تا اشاره کنم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر