عبارت «در جستجوی زمان از دست رفته» شاید بیشتر، عنوان کتاب هفت جلدی مارسل پروست را به خاطر بیاورد،کتابی که به نظرم فقط سه جلدش را خواندم ولی عنوان کتاب همیشه برایم جذابیت زیادی داشت.
«زمان از دست رفته »شاید به موقعیت هایی اشاره می کند که به نظر می رسد دور شده اند و به لحاظ زمانی از دست رفته اند ولی وقتی حرف از جستجو می شود ،جان تازه ای به زمان داده می شود،هم می توان نگاهی تراژیک داشت و هم نگاهی امیدوارانه به زمانی که شاید از دست رفته باشد،تضادی خیره کننده که به زمان نگاهی فلسفی دارد.
همیشه شناگری که ته اقیانوس سعی می کند به سمت روی اب شنا کند را توی ذهنم مجسم می کنم،جایی که نور اسمان بالای سرش را از زیر اب می بیند ولی ناگهان به خاطر مشکلی نمی تواند به سمت بالا شنا کند،زمان لحظه به لحظه عبور می کند، شایدزمان از دست برود و...در «جستجوی زمان از دست رفته»،این روزها به این وضعیت فکر می کنم.
موضوع سفر به گذشته یا اینده از نگاه علم فیزیک و هم در فلسفه و همین طور سینمای علمی تخیلی، همیشه بحث های تلخ، شیرین و پیچیده ای ساخته،شاید موضوع مشترک میان همه باز همین جستجو برای یافتن زمان های از دست رفته است.
متاسفانه نام عکاس این تصویر انتخاب شده برای مطلبم را نمی دانستم تا ذکر کنم.
